Vier maanden heb ik gewerkt bij ooverbruggen, een bedrijf dat alfabetiserings- en inburgeringslessen verzorgt. Toen ik voelde dat mijn mondhoeken niet meer standaard omhoog krulden, maar steeds meer naar mijn kin wilden zakken, nam ik er ontslag in december 2009. Na heel lang overwegen en veel onderbouwen. Er zat een gat in mijn hart dat geen cardioloog weer vullen kon. En mijn woede sijpelde erin… mijn onbegrip over het gebrek aan en gedoe om koffie, wc-lampen en verwarmde klaslokalen… mijn verbolgenheid over het ontbreken van respect van sommige taaltrainers voor hun cursisten… en… mijn boosheid over een tekort aan taalkennis én een slechte niveau-inschatting bij een aanzienlijk aantal trainers van het team waarin ik zat. Dezelfde mensen namelijk die woorden weglieten die niet weggelaten konden worden (Houd rekening, dat …) en… e-mails stuurden met fouten in de lidwoorden (het rode draad, de e-mail adres), in de spelling (ekstra), in de woordvolgorde en de zinsbouw (Ik denk dat als we allemaal dit doornemen moet het wel lukken om…; Hoef je niet altijd zelf te ophalen), diezelfde mensen verlangden dat cursisten die nog bezig waren hun woordenschat uit te breiden binnen thema’s als ‘eten en drinken’, ‘gezondheid’ en ‘verkeer en vervoer’, het woord ‘accessoire’ leerden te begrijpen en spellen. En bij een uitleg over de ‘ou’ konden zomaar ineens de woorden ‘louter’, ‘bouillon’, ‘souper’, ‘mousseren’ en ‘houweel’ op de flip-over verschijnen!
Na mijn vertrek schreef ik een brief aan een aantal lokale politici van wie ik het gevoel had gekregen dat zij zich druk maakten om het inburgeringslandschap én aan mevrouw Van Bijsterveldt-Vliegenthart, destijds nog staatssecretaris van OCW...
Hooggeachte mevrouw Van Bijsterveldt-Vliegenthart,
Zojuist zag ik bevestigd wat ik eigenlijk al verwachtte: de Inspectie van het Onderwijs controleert niet de scholen en bedrijven die tot taak en oogmerk hebben NT2-lessen te verzorgen (of is het zo dat de Inspectie in dit specifieke onderwijslandschap zo weinig haar gezicht laat zien dat het niet eenvoudig is om haar tegen te komen?). Ik pleit ervoor dat er zo spoedig mogelijk vrij frequent inspecteurs naar deze NT2-aanbieders worden gezonden, want enige angst voor deze bezoeken doet de kwaliteit van het onderwijs - naar men mag hopen - verbeteren.
Graag wijs ik u erop dat NT2-alfabetiseringscursisten en inburgeraars geen in de Nederlandse taal mondige ouders hebben die op ouderavonden kritische noten kraken. Slechts zeer sporadisch legt een cursist zelf zijn/haar klachten neer bij de directie van de onderwijsinstantie waar hij/zij bijna dagelijks les heeft of … bij de gemeente.
En dus wordt een bedrijf waarin het taalniveau en respect soms ver zijn te zoeken, gewoon vrolijk weer winnaar van een aanbesteding. Het bedrijf levert goedkoop onderwijs en er komen geen klachten, het ziet er zonnig uit.
Soms echter is de zon maar schijn.
Een vriendelijke groet
van Carlien Schoondermark
(een teleurgestelde ex-taaltrainster)
P.S. Ik zou het fijn vinden dat u nadenkt over het uitbreiden van het domein van de Inspectie van het Onderwijs. Graag ontvang ik uw antwoord en licht ik mijn voorstel en zijn achtergrond nader toe.
Verblijd met antwoorden in mijn inbox en een telefoontje van een mevrouw die werkte voor de staatssecretaris, dacht ik al vrij snel steeds minder aan de brief. Tot afgelopen vrijdag, toen het volgende bericht in de Metro stond:
(zijn de letters voor jou te klein, kijk dan in het bericht hieronder en vergroot het artikel!)
Mocht je me vandaag tegenkomen, dan heb je grote kans dat ik op z’n Frits van Egters 'Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven!' uitroep. Ik voel een duwtje in mijn rug om meer te doen met de zaken waar ik me druk om maak. Als er stoom uit mijn oren komt, dan moet ik die toch kunnen ombuigen in bewegingsenergie, in motivatie? In mijn dromen ben ik een locomotief die voor de Hassans, Magda's, Adems en Boujema’s in dit land een weg baant en onredelijke voorstellen van laffe Leersmeneertjes platrijdt. In mijn dromen trek ik Leers' laarzen uit die toekomsten van kinderen onder hun zolen vermorzelen. Een spandoek groeit uit mijn schouders:
'Leven = samenleven = inleven!'
