Al een paar dagen ligt
op de stoep
om de hoek
een barbiebeen.
Eergisteren bracht het plastic mij in een flits terug naar de schrik die ik ongeveer een half jaar geleden beleefde en op papier zette.
Op een eenmalig schoonmaakadres vond ik een rommelige kamer waar ik wilde stofzuigen. Om onder het bed alleen datgene weg te zuigen wat weggezogen moest worden, sloeg ik de deken die over de rand hing een stukje terug over het bed en… gilde.
Onder de deken lag een been. Een been van metaal en blote huid met eraan vast een jongevrouwenlijf in wit ondergoed. Uit de mond onder de deken klonk een kreet als die van mij, waarna de mond mij zei dat het been was geopereerd én vroeg of mij hierover niets was verteld.
Twee dagen later beleefde ik mijn eerste echte flashback.
Een been dook op onder een deken van bruin vacht in de slaapkamer van mijnheer B waar ik wederom een schoonmaaksessie had.
Het been was er niet echt natuurlijk.
Het lag vast veilig verderop.
Acht straten om precies te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten