Zoals je aan hun boeken ziet, is de ene mens de andere niet

Er bestaan mensen voor wie boeken het mooist zijn als ze er als nieuw uitzien én mensen die het fijn vinden dat aan een boek te zien valt dat het goed en grondig is gelezen. Van het laatste type ben ik de duidelijkste representant die ik in 29 jaar mij-zijn heb leren kennen. De marges in mijn studieboeken zijn niet zelden te klein geweest voor mijn tegenwerpingen, vragen, lofprijzen en opgemerkte overeenkomsten met sprookjes of bordspelen. In de meeste van mijn leesboeken staan correcties van spelfouten, “grmbls” en ja’s met uitroepteken, soms voorafgegaan door een briefje van een vriend(-in), enkele woorden of een handtekening van de auteur, een extra pentekening van een illustrator. Steeds frequenter werk ik met opzettelijk gevouwen ezelsoren en beschrijf ik mijn boeken met pen, mij bewust van de snelle vervaging van potloodstrepen. “Als ik zo blij ben met glossen van middeleeuwers, zouden toekomstige lezers dit dan niet evenzo zijn met de marginalia van bibliofielen uit de twintigste eeuw?” denk ik vaak.

Vandaar ben
ik vandaag
begonnen met een boekenweggeefactie. Ik wil meer mensen laten schrijven in boeken.
Een tweede reden voor mijn campagne is dat er geen 1400 boeken passen op een etage die geschikt is voor twee mensen en hun bezittingen (met in de zomertijd daarbovenop nog een hele bups muggen die zichzelf bij ons zullen uitnodigen).
Ten minste twee dozen met voornamelijk bij de bieb afgeschreven boeken, maar ook met boeken waarmee ik een niet (meer) zo sterke band voel, verschenk ik zonder al te veel centjes pijn.

Misschien kom ook jij - vlug via mij dan wel later via via - een heus actieboek tegen. Op de achterzijde van de kaft, op het schutblad of de Franse pagina heb ik een sticker geplakt met de volgende tekst:

Dit bundeltje betypt papier is een doorgeefboek.
Hoe ver het reizen zal is aan de lezer.
Als je het het bewaren waard vindt, dan zet je het in je boekenkast.
Lijkt het je niets of denk je dat het een ander blijer maakt,
dan geef je het aan een vriend of kennis,
aan een onbekende op straat of in de trein.
Het is leuk als je voor in dit boek je naam schrijft
en de datum dat je het uitlas.
Nog fijner is het als je er je commentaar bij geeft.
Het algemene eindoordeel voorin,
je mening over een passage, een enkele zin of een woord
naast die betreffende passage, die enkele zin, dat ene woord.

Lectori salutem!
Karellientje, februari 2009

Vorst(-elijke )vreugde

Mijn 2009 is niet begonnen zoals ik me had gewenst. Bijna had ik daarom dit jaar nog een tweede keer Nieuwjaar gevierd. Zoals ik eerder al eens deed toen de eerste dagen van het nieuwe jaar mij het eerste blije en uitbundige uur ervan in Amsterdam vlugger dan vlug hadden doen vergeten…

… Op 3 januari 2005 zette ik - klokslag 11 uur ’s avonds - een flesje Smirnov aan mijn lippen. Ik dacht aan de jeremiades van mijn Engelse vriend J die mij een vierdaags bezoek bracht in Nederland. Hij was erg ziek, maar gedroeg zich zodanig dat ik twijfelde of ik in zijn situatie genoeg verzachtende omstandigheid moest erkennen voor zijn pesthumeur. Ik stak een stokje sterretjes aan en draaide pirouettes op Body Movin’ van de Beastie Boys. Zo wijdde ik uiteindelijk met wild dansende benen en energiek zwaaiende armen mijn nieuwe jaar, 2005-II, in. Deel één ‘sucked big time’, maar deel twee zou ‘utterly breathtaking’ worden…

Vandaag besloot ik dat ik geen tweede deel van 2009 nodig had.
Vandaag zag ik de mooiste natuurlijke kleuren sinds die ene zinderende zomerdag in 2001 waarop ik even als enig levend wezen dreef in de Dode Zee.
Ik voelde me rijk. Mijn grijze gevoel vervangen door een kleurvol feestje.

Een uur fietsen bij min elf graden Celsius is geen straf wanneer je naast het onaangetaste wit van de inmiddels toch al enkele dagen oude sneeuw ook twee andere wittinten ziet (die van de rijp op bomen in de verte en die van de rijp op boomtakken in de onmiddellijke nabijheid) én een eenmalig diep lichtblauw (dat niet bij het nachtelijke donker lijkt te horen, maar ook niet past bij ontwakend ochtendlicht).
En…
een uur terugtrappen bij min vier is een makkie als je verwend wordt met een laaghangende zon die de sneeuw doet glinsteren als geslepen diamant, met "rijpregen" van de bomen die lijkt op strooi-kokossnippers en een plotseling tevoorschijn komend roodborstje tussen de boerderijen op mijn landelijke, stille geboortegrond.

Hopelijk is het morgenvroeg weer zo verrukkelijk op de fiets.
Zonder werkdoel en vanaf acht zullen mama en ik fietsen dat het een lieve lust is.
Tot negen.
Niet langer.
Mijn moeder drinkt haar zaterdagse koffie om half tien bij Annie.

Oude gebruiken, nieuwe krachten & frisse perspectieven:
2009 deel één-en-enig, HIER BEN IK!