Een doorgeefverhaal om in te lijsten

[TIP: vergroot de afbeelding met een linkermuisklik op "het schilderij"; ga weer terug via "Vorige"]

“Zijn wij een symbiose?”

Tja, na een lange stilte is een goede openingszin van belang.

Uit de oude doos (19 zondagen geleden geschreven)

Vandaag is het zondag-mijmerdag. Ik blader door hele stapels post die ik niet zo lang geleden zomaar terugvond. De brieven die ik als basisschoolkind ontving van vakantievriendinnetjes, (oud-)klasgenootjes en kinderen van kennissen.

Een enkele brief begint origineel…
[TIP: geef één linkermuisklik op de tekst om 'm te vergroten, ga weer terug via "Vorige"]

de meeste echter, vangen aan met de standaardvraag en het dito antwoord:

"Zal het ‘Met mij is alles goed’ ook nu nog uit de vingers van mijn ex-penvrienden in hun computers rollen?” vraag ik me af.

Maar dat terzijde.

Mijn penvriendinnen van weleer zijn geen mailmaatjes van nu: met geen van hen ben ik de laatste veertien jaar nog in contact geweest. Toch denk ik te kunnen voorspellen dat ten minste één van hen niet nooddruftig zal zijn. Kleine durfal-in-het-herhaald-vragen-om-gunsten A is vast een vermogende handelaarster geworden…

Nu ja, misschien zit A ook in de fondsenwerving of is ze marktverkoopster van ‘hele pakken tulpen voor een prikkie’ of ‘hemelse haring, vijf voor zes daalders’.

Ik zal eens wat gaan googelen. Wellicht kunnen we onze band herstellen en kan ik A om geld vragen, want… dat spaar ik (althans dat is de bedoeling; helaas wil het nog niet zo vlotten met de verzameling op mijn bankrekening)!

Mijn lief in de bocht

Als je de opdracht hebt om een Duitse website van ene Herr Doktor D de taalrampzalige in het Nederlands te vertalen en… je daarbij de namen van allerhande inspuitmiddelen en plaatjes van borsten en rimpels in alle maten en kronkelvormen om de oren respectievelijk ogen vliegen, dan… wil je wel eens melig worden. Zo kon het gebeuren dat mijn lief het volgende filmpje creëerde:
http://www.acapela.tv/Bird-1-bde861238b365

Bizariteiten

Ergens tussen de inrichting van je nieuwe plek en het beginnen aan je fris verworven baan is er zomaar ineens zo’n tijd waarin je de raarste dingen overkomen. Hier een TOP 5 van gekke gebeurtenissen in de zeven meest recentelijk door mij beleefde weken:

5 [week 19] Het loodgieterbedrijf dat de vermeende lekkage in mijn douche moest komen opsporen heette niet alleen ‘Kaal & Co’, maar stuurde ook daadwerkelijk juist deze komische, doch goed werkende combinatiekeuze uit zijn toch vrij ruime werknemersbestand naar mij toe. Aldus kwamen een lange, knikkerkale man en zijn kleine, behaarde compagnon bij mij de boel herstellen.

4 [week 23] Ik vond op de reservekoelkast in de miniruimte tussen de wc en de keuken van de boerderij waar ik tijdelijk als alfahulp schoonmaak een dood kuikentje. Het leek zo plastic als Playmobil, met een omhoogstekende Playmobiele poot, maar toen ik goed keek, bleek… het toch echt om een stukje boerderijleven te gaan… in de verleden tijd… een partje boerderijleefden dus.

3 [week 22] Ik heb de immer vrolijke boer W horen zeggen dat hij vernomen had dat… Engeland een “erg dure stad” is. Jawel.

2 [week 25] Vriendin M vertelde mij het verhaal over een haar bekende man die zo dronken was geweest dat hij wel héél lang deed over de weg naar huis. Op de vraag naar de reden van zijn buitengewone traagheid antwoordde hij dat hij hemzelf en zijn fiets over talloze boomstammen had moeten tillen die dwars over de straat lagen. De verbazing bij de anderen in deze stormloze tijd verdween niet voordat zij ontdekten dat de obstakels waarover de beste man het had, slechts de over het asfalt vallende schaduwen waren van de bomen in de weilanden langs de wegen.

1 [week 21] Toen ik mij op Hemelvaartsdag op onbekend terrein begaf en niet anders kon dan een hoge nood omzetten in een vrouwelijk wildplassen, verdween mijn opluchting als sneeuw voor de zon op het ogenblik dat… twee tamelijk deftige fietsers van eind vijftig / begin zestig de hoek omkwamen, terwijl ik nog met mijn broek omlaag op mijn hurken zat in een bijna onbegroeid stuk berm. De vrouw trok een zuur mondje, waarop ik “Oe, sorry” zei. Haar man echter ‘made my day’. Hij glimlachte lichtjes en begon toen heel spontaan en onbevangen naar mij te zwaaien.

Liefdesliedje

Je bent als het nieuwe Bluebandbrood.
Zo mooi lelieblank van buiten en binnen,
maar toch vol vezels en met de pit
die in een snee volkoren zit.

Als een klomp met naaldhak ben je.
De schoen van ’n ros Beyaard,
maar ook van een dame zo elegant
als een flamingo op het platteland.

Ik smelt van je zoetgevooisde stem
en houd van je geel geverfde haren
waarnaar eenieder maar blijft staren.
Zo weinigen kiezen de kleur van brem!

Naar jou verlang ik met heel mijn hart
met boezems, kamers, kleppen.
Zelfs al zou jij ooit verleppen
of al werd je gebit gitzwart…

… ik stortte gezwind mijn Leanderkont
in ’t woeste water van de Hellespont.
Ik zou godsgruuwlijk zwoegen
om mij in jou te voegen.

Rotterdam, de dag na de Europese verkiezingen in Nederland

Lieve Ramsey Nasr,

Ik ben een beetje bang voor de enge blonde man. Hij hoopt premier te worden en dit is een van mijn grootste nachtmerries.

Ik bedacht daarom zojuist een plan, met
heuse,
serieuze
stappen.
Het plan gaat zo, ik heb het opgeschreven:

Stappen in Nederland vind ik beter dan weglopen naar landen zonder enge blonde man.

Wat vind jij van dit al, o dichter en denker?

Een (tijdelijk) bewolkt groeteke van de Carlien wier stemming flink is gedaald op de avond na haar stemming gisterochtend reeds voor achten

Een bescheiden uitnodiging

No comment...

Uit de context (1)

Wie o wie herkent deze man nu hij uit de context is getrokken?

Over drie weken geef ik op precies deze plek de oplossing. De eerste persoon die goed antwoordt en de maan op de datum van de bekendmaking tussen twee bomen in aanschouwt, ontvangt op zijn netvlies het beeld dat in veel Sinterklaasliedboeken te zien is bij een van de meer bekende Nicolaasnummers.

Overdinkel, 11/12/08

Beste Jezus,

Hoe gaat het met jou? Met mij gaat het heel wel, bij vlagen welletjes en soms ook: minder.

[ U vindt het toch niet erg wanneer ik u tutoyeer? Bij vriendelijke mensen vliegen de ‘jij’-s me vaak de mond of pen uit zonder dat ik er erg in heb. Ook bij legendarische mensen die hoge posities bekleden. En ach, wij schelen in leeftijd nog maar verrekte weinig, al word ik nog steeds gemiddeld acht jaar jonger geschat dan ik ben en zal ik - als ik zo doorga - pas 33 lijken als ik mijn veertiger jaren al heb bereikt. Maar goed, over leeftijden wil ik mijn brief niet laten gaan. Wel over het feliciteren van mensen als ze jarig zijn.]

Ik heb namelijk een dilemma. Ik houd ervan attent te zijn en mensen te verrassen met een verjaardagskaartje, tegelijkertijd echter hecht ik grote waarde aan originele woorden die een zekere mate van creativiteit in zich waarborgen. Ik weet dat wanhopen zondig is, dus wanhoop ik niet. Maar een beetje radeloos ben ik inmiddels toch wel. Waarom bestaat er zo weinig variatie op ‘gefeliciteerd’? Ik gruwel van ‘proficiat’, vind ‘van harte’ te onvolledig en ‘gefeliciflapsitaart’ meer iets voor zogenaamd grappige ooms. Natuurlijk kan ik de stereotiepe gelukswens omzeilen door de combinatie van menig ‘Hiep hiep hoera’ (of: 'frèh, frèh!' in het Japans) met allerlei blijde woorden. Of door uit te wijken naar het Engels en Duits. Net als het citeren van verjaardagsliedteksten zijn dit evenwel niet DE oplossingen.

Ik neem aan dat jij, Jezus, in de hemel zoveel tijd hebt gehad dat je niet alleen het Aramees machtig bent, maar in alle wereldtalen een woordje kunt meepraten. Wat is nu naar jouw mening - en met al deze talenkennis op zak - de beste, fijnste, mooiste, meest affe manier om iemand geluk te wensen met zijn geboortedag? Je zou me reuze helpen met het doorgeven van een top tien (van wensen met hun vertaling in het Engels of Nederlands). Als jij mij dit lijstje geeft, dan zorg ik dat jou op je verjaardag een zelfgemaakte kaart bereikt met jouw favoriete tekst én mijn eigen beste wensen. Wat denk je? Hebben wij een deal? Als het nodig is zal ik ook vaker aardig zijn tegen de mensen en proberen meer in je te geloven!

Een zonnig groeteke van Carlien

Het leven...

Het leven is verrukkelijk,
het leven is afschuwelijk?
Ikkanniekiezuh.

Dan maar: het leven is afrukkelijk!

Het gewicht van een gedicht

Voordat ik hem zag, hoorde ik hem: voormalig Dichter des Vaderlands Komrij. Als een echte Gabriël bracht Gerrit dinsdag een blijde boodschap aan alle beroeps- en hobbydichters. De winnaar van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd krijgt voor het schrijven van één gedicht 10.000 euro én “de mogelijkheid een bundel voor publicatie voor te leggen aan uitgeverij Augustus”. Bovendien wordt de beste inzending samen met de 99 andere in de top 100 gepubliceerd in een speciale bloemlezing.

Je raadt het al: het liefst zou ik onbeperkt mijn “poeetiese” verzen verzenden. Echter, nu ik vrij arm ben, moet ik kiezen (het opsturen kost per gedicht drie euro). Worden het mijn drie regels over mijn ontmoeting met een pissebed? Ga ik voor mijn vijf-strofige liefdesliedje dat is geïnspireerd op de dichtregels van de schrijvers uit een ver verleden die spotten met de epigonen van Petrarca? Ben ik koen en ietwat brutaal en durf ik mijn verzenpaar op te sturen over tongen met die jongen? Of maak ik toch iets nieuws?

Keuzes, keuzen, keuzes.

Ach, wie weet word ik op de valreep, net voor de sluitingsdatum van 1 november, plotsklaps zo stinkend rijk dat ik van gekkigheid niet meer weet waar in mijn bestanden en brein nog ballades, sonnetten en sinterklaasrijmen te vinden zijn waarvan ik het versturen mij zomaar ineens wél vreselijk goed veroorloven kan. Ook best een fijne gedachte eigenlijk. Hoewel… ik zou niet graag in een T-shirt rondlopen met de Twentse tekst: “Was ik moar artistiek in ploats van riek”. Tja, ik ben liever bij leven fantasierijk, dan een in de dood gewoon rijk lijk.

Voorleesvarianten of hoe de ene manier van intoneren+beklemtonen je doet snoepen terwijl de andere ervoor zorgt dat de chocola aan je voorbij gaat

Toen "wij van de Schoondermarks inclusief aanhangsels" dit paasweekend bijna het vragenspel van chocola speelden dat ik voor mijn vaders verjaardag had gemaakt, dacht ik aan de avond waarop wij het originele chocolade-Triviant al correct antwoordend oppeuzelden. Eén chocoladeverpakkingspapiertje van dit speciale feestspel heb ik bewaard en in mijn notitieboek geplakt. Het gaat om wikkel V1116e waarvan de derde vraag door mijn zusje werd opgelezen:
"Bestaat 10%, 30% of 50% van alle gamers uit meisjes?"
Ellens "of" klonk vlak en onbeklemtoond en bij "-jes" ging haar stem omhoog en dus antwoordde ik: "Ja". Unfortunately peanutbutter was het enige antwoord dat werd goedgekeurd dat op een meerkeuzevraag.
Het luidde: 10%.

Op het perron in Dortmund

HddD (= hitsige, dikke dronken Duitser) met luide stem: “Ich stehe auf deine Haare.”
GC (= geïrriteerde Carlien) in gedachten: “En als je niet oppast, ik straks op je voet!”

NIET MEER VRIJEN MET JOU!!

Nog niet zo lang geleden ontwaakte ik bijna vaste prik met het gekwaak van de eenden in de Vecht. Op doordeweekse studiedagen drongen vervolgens de mensenstemmen door van radiomaker Rob Trip en “filiaalhouder” Marcel Oosten en dan was er nog de met veel kabaal gepaard gaande luide stem van mijn huisgenote A. In Twente klinken de eerste ochtendgeluiden op werkdagen anders. Niet alleen hebben de stemmen van mijn naasten hier een beschaafder volume en is er rondom het huis op zijn hoogst één verdwaalde badeend te vinden, ook is de radio afgestemd op een andere zender. Radio 1 is verruild voor Radio Oost. Daar is niks mis mee: ik ontbijt graag met regioradio in mijn oorschelp. Bert van Losser presenteert prettig en professioneel zijn programma Klaarwakker en de energieke weerman Ton ten Hove weet precies wanneer ik me in mijn regenpak moet hullen of pleisters mee moet brengen omdat gladheid schaafwonden kan opleveren. Alleen de muziek… die is a-bo-mi-na-bel! Als je pech hebt dan bestaat de afspeellijst van de 30 minuten die jij aanhoort zomaar uit: Laura van Jan Smit, Jacqueline van Geert Leurink en I will survive in de versie van de Hermes House Band. Of… luister je zoals ik op dinsdag rond tien voor half acht bijna vier minuten lang naar ene Antje, die zeer getalenteerd moet zijn maar ondertussen de grootste lelijkheid uitkraamt in haar lied Vrijen met jou.
Nee! Als ík het in dit huis voor het zeggen had, dan zou ik me niet opnieuw laten kwellen door gebrekkige liedverzen als: “Jij weet als geen ander hoe of je mij kan laten smelten onder jouw handen. Jij weet als geen ander ik ben bij jou zo zacht als was omdat jij mij door en door kent” en een refrein als: “Ik wil de hele nacht wel vrijen met jou want als er één is die ik dat toevertrouw dan ben jij dat, ooo ik hou zo van jou. Ik wil de hele nacht jou om me heen en van boven tot onder van top tot teen van je houden, de hele lange nacht”. Veel liever dan dat zette ik een ceedeetje op van Yann Tiersen. Mét het risico dat ik - in het uitzonderlijke geval dat de Klaarwakkermannen op een gezegend moment zouden verzinnen dat ze vandaag muziek willen laten horen die de mens vrolijk de dag inbrengt - het très geniale Non, non, rien n'a changé van Les Poppys missen zou. Tja, so B it, zou ik zeggen.

Zoals je aan hun boeken ziet, is de ene mens de andere niet

Er bestaan mensen voor wie boeken het mooist zijn als ze er als nieuw uitzien én mensen die het fijn vinden dat aan een boek te zien valt dat het goed en grondig is gelezen. Van het laatste type ben ik de duidelijkste representant die ik in 29 jaar mij-zijn heb leren kennen. De marges in mijn studieboeken zijn niet zelden te klein geweest voor mijn tegenwerpingen, vragen, lofprijzen en opgemerkte overeenkomsten met sprookjes of bordspelen. In de meeste van mijn leesboeken staan correcties van spelfouten, “grmbls” en ja’s met uitroepteken, soms voorafgegaan door een briefje van een vriend(-in), enkele woorden of een handtekening van de auteur, een extra pentekening van een illustrator. Steeds frequenter werk ik met opzettelijk gevouwen ezelsoren en beschrijf ik mijn boeken met pen, mij bewust van de snelle vervaging van potloodstrepen. “Als ik zo blij ben met glossen van middeleeuwers, zouden toekomstige lezers dit dan niet evenzo zijn met de marginalia van bibliofielen uit de twintigste eeuw?” denk ik vaak.

Vandaar ben
ik vandaag
begonnen met een boekenweggeefactie. Ik wil meer mensen laten schrijven in boeken.
Een tweede reden voor mijn campagne is dat er geen 1400 boeken passen op een etage die geschikt is voor twee mensen en hun bezittingen (met in de zomertijd daarbovenop nog een hele bups muggen die zichzelf bij ons zullen uitnodigen).
Ten minste twee dozen met voornamelijk bij de bieb afgeschreven boeken, maar ook met boeken waarmee ik een niet (meer) zo sterke band voel, verschenk ik zonder al te veel centjes pijn.

Misschien kom ook jij - vlug via mij dan wel later via via - een heus actieboek tegen. Op de achterzijde van de kaft, op het schutblad of de Franse pagina heb ik een sticker geplakt met de volgende tekst:

Dit bundeltje betypt papier is een doorgeefboek.
Hoe ver het reizen zal is aan de lezer.
Als je het het bewaren waard vindt, dan zet je het in je boekenkast.
Lijkt het je niets of denk je dat het een ander blijer maakt,
dan geef je het aan een vriend of kennis,
aan een onbekende op straat of in de trein.
Het is leuk als je voor in dit boek je naam schrijft
en de datum dat je het uitlas.
Nog fijner is het als je er je commentaar bij geeft.
Het algemene eindoordeel voorin,
je mening over een passage, een enkele zin of een woord
naast die betreffende passage, die enkele zin, dat ene woord.

Lectori salutem!
Karellientje, februari 2009

Vorst(-elijke )vreugde

Mijn 2009 is niet begonnen zoals ik me had gewenst. Bijna had ik daarom dit jaar nog een tweede keer Nieuwjaar gevierd. Zoals ik eerder al eens deed toen de eerste dagen van het nieuwe jaar mij het eerste blije en uitbundige uur ervan in Amsterdam vlugger dan vlug hadden doen vergeten…

… Op 3 januari 2005 zette ik - klokslag 11 uur ’s avonds - een flesje Smirnov aan mijn lippen. Ik dacht aan de jeremiades van mijn Engelse vriend J die mij een vierdaags bezoek bracht in Nederland. Hij was erg ziek, maar gedroeg zich zodanig dat ik twijfelde of ik in zijn situatie genoeg verzachtende omstandigheid moest erkennen voor zijn pesthumeur. Ik stak een stokje sterretjes aan en draaide pirouettes op Body Movin’ van de Beastie Boys. Zo wijdde ik uiteindelijk met wild dansende benen en energiek zwaaiende armen mijn nieuwe jaar, 2005-II, in. Deel één ‘sucked big time’, maar deel twee zou ‘utterly breathtaking’ worden…

Vandaag besloot ik dat ik geen tweede deel van 2009 nodig had.
Vandaag zag ik de mooiste natuurlijke kleuren sinds die ene zinderende zomerdag in 2001 waarop ik even als enig levend wezen dreef in de Dode Zee.
Ik voelde me rijk. Mijn grijze gevoel vervangen door een kleurvol feestje.

Een uur fietsen bij min elf graden Celsius is geen straf wanneer je naast het onaangetaste wit van de inmiddels toch al enkele dagen oude sneeuw ook twee andere wittinten ziet (die van de rijp op bomen in de verte en die van de rijp op boomtakken in de onmiddellijke nabijheid) én een eenmalig diep lichtblauw (dat niet bij het nachtelijke donker lijkt te horen, maar ook niet past bij ontwakend ochtendlicht).
En…
een uur terugtrappen bij min vier is een makkie als je verwend wordt met een laaghangende zon die de sneeuw doet glinsteren als geslepen diamant, met "rijpregen" van de bomen die lijkt op strooi-kokossnippers en een plotseling tevoorschijn komend roodborstje tussen de boerderijen op mijn landelijke, stille geboortegrond.

Hopelijk is het morgenvroeg weer zo verrukkelijk op de fiets.
Zonder werkdoel en vanaf acht zullen mama en ik fietsen dat het een lieve lust is.
Tot negen.
Niet langer.
Mijn moeder drinkt haar zaterdagse koffie om half tien bij Annie.

Oude gebruiken, nieuwe krachten & frisse perspectieven:
2009 deel één-en-enig, HIER BEN IK!