Aan de koffietafel

“Ik ben nu achtenzestig en op mijn vijftiende werd mijn vrouw mijn eerste vriendinnetje.”

Ik hang aan zijn lippen.

“Het was één keer uit. Eén dag en ik wist er niets van.”

Mijn wenkbrauwen kronkelen zich tot vraagtekens.

“Ik zat in dienst en ontving mijn liefs brief waarin stond dat ze het niet zo bedoeld had en ze alles weer gauw wilde terugdraaien.”

Ik zeg: “U-hum”, mijn afkorting van: Vertelt u vooral verder, ik ben nieuwsgierig.

“De dag daarop kreeg ik een tweede brief die eigenlijk de eerste was. In dit eerst geschreven maar later ontvangen poststuk stond dat ze het uitmaakte.”

We glimlachen gedrieën. Stilletjes en momentenlang.

Ik ben getrouwd!

Met een man in een zwart jacquet die volmondig ja zei! Andere ingrediënten: een chique struikelsluier, een reusachtige, vierlagige roze taart die zich niet gemakkelijk liet aansnijden én het ‘Want engelen bestaan niet maar een bruidspaar zoals zij’-lied.

Jaja.
Het meisje dat steeds weer gruwelde als haar vriend - geheel voortijdig en veelal om de scherts - haar ouders in haar bijzijn zijn schoonouders noemde. Het meisje dat al als klein kind rebelleerde tegen witte en beige bruidskleden en zei dat als… dat zij dan liever in het donkerbruin… maar nee….
Dit meisje…
moest eraan geloven en broer pastoor niet teleurstellen. ‘Ja, ik wil’ zeggen, meeswingen, fotogeniek lachen en vooral niet dreinen. Het was immers pakjesavond!

Het is me niet gelukt. Standaard sta ik onvoordelig op foto’s, maar ook aan de andere eisen kon ik op deze decemberavond niet voldoen. Ik mopperde stilletjes, stond erbij als een houten klaas, zei: ‘Ja’ met gekruiste vingers en schoof de ring van aluminiumfolie bijna om de middelvinger van mijn naaste.

Het was maar spel, een neppe ceremonie, maar het leek allemaal zo verdomde echt. De surprise van mijn broer en zijn vriendin voor mijn vriend en mij was zo groots, compleet en tot in de kleinste pixelpuntjes afgewerkt dat zij mij vreselijk benauwde.

Ik weet het heel erg zeker: geen trouwerij voor mij voorlopig. Deze jongedame moet nog heel wat Paul de Leeuws bij Villa Felderhof horen spreken om richting het huwelijksbootje bewogen te raken.

En als… ooit…, dan zal…
mijn jurk niet donkerbruin of pimpelpaars zijn. Wit, eenvoudig en strapless eerder.
Haha, gelukkig veranderen mensenmeningen.
Zelfs die van een strabante tante.

Sinterklaas I

Kennen jullie het servies van Blond? Ik zie de übermeisjesachtige kopjes en suikerpotten ervan steeds vaker om me heen opduiken. Hetzelfde geldt voor roze overhemden waarin mannen gevangen zitten. Mijn broertje van 27 heeft beide: veel Blondspulletjes en meerdere roze shirts vullen zijn kasten. Jullie zullen wel begrijpen dat ik toen ik voor zijn vriendin een Sinterklaassurprise moest maken, het niet kon laten om meteen ook maar mijn broertje zelf even op de hak te nemen. Per slot van rekening was hij degene die drie jaar geleden minimaal de helft van zijn gedicht voor onze moeder had besteed aan mij, de dochter die nu dan ein-de-lijk eens een vent meenam naar het ouderlijk huis.

Mijn cadeautje voor Joostebroer:

















ofwel: mijn geheel eigen variant op de originele, olijk gekleurde Oilily-look-alike kopjes zoals ze op het plaatje hieronder te zien zijn.













Mijn gedicht hierbij was het volgende:

Blond

De reden dat jongeheren
steeds vaker proberen
zich in zuurstokroze kledij te wringen?
Tja, jongedames houden van roze dingen.

Sint weet van een lange slungeljongen
die weliswaar niet tot roze werd gedwongen
maar door zijn vriendin werd geïnspireerd
en daarop is getransformeerd
van stoere black tie
naar watje pink guy
met roze fluffy bunnies aan zijn maat 46-voeten.
Je zou hem gewoon eens moeten ontmoeten!

Gelukkig is onze Joost nog geen Koos,
maar oppassen moet hij wel.
Want onder een Blondmeisjesdekbed liggen,
in een boxer zo roze als biggen,
met in de hand een uit een Blondpot geschonken kopje thee
… dit doodt iedere mannelijkheid, o jee, ach en wee!

Als ik, Bink Sint, Joost zou mogen dienen van advies
dan was het dit: haal en creëer je eigen servies.
Koop borden met borsten
en spoel je broodkorsten
weg met bier uit pullen
vol stierenlullen.
Toegegeven, “in touch” zijn met je “feminine side” is zeker heerlijk,
echter, voor echte mannen is ook de “manly” kant zeer onontbeerlijk.
Dus: wees goot in haarmoonie, mien kuuk’n!
En accepteer daj een wiese roat van Sinterkloas best ’ns kunt gebruuk’n.

Sintebink

P.S. De laatste verzen zijn bedoeld als Twents, het dialect van mijn geboortestreek. Vertaald luiden zij: Wees goed in balans, mijn jonkie. En accepteer dat je zo nu en dan best een wijze raad van Sinterklaas kunt gebruiken.