Posts tonen met het label dierendingen. Alle posts tonen
Posts tonen met het label dierendingen. Alle posts tonen
zondag 3 april 2011
vrijdag 18 juni 2010
Over meeuwen en meer Zeeuwen in Zoutelande
Nummer acht van de Stormvogelhuisjes in Duinpark Het Kustlicht heeft een sauna en een bubbelbad, maar ook een terras en vijver met eenden, meerkoeten en meerdere eend- en meerkoetkinders die met hun flapperpoten op de tegels kletteren zodra daarop broodplukjes worden gegooid. Achter de schuifpui, het terras en de vijver leeft veel gras waarbovenuit soms een golfer verschijnt in roze lambswooltrui, witte broek en dito haardos. Na een weggetje en hoge duinen bereiken we het strandzand. Met schelpen, schommels, kwallen en zeewier, het plantje dat zijn bindmiddel schenkt aan shampoos, tandpasta's, ijsjes en vla.
We worden er rustig van. Wij van de Schoondermarks en twee verliefloofde eigenlijk-ook-al-familieleden worden rustig van de zee, de zon, de dieren die we ontmoeten in het weekend waarin we het 35-jarig huwelijk van mijn ouders vieren. In deze dagen raken onze zintuigen prettig geprikkeld en we denken aan Hans Dorrestijn die zo mooi ‘verrukkelijk visje’ zeggen kan.
Ik verander in een schelpenmeisje, M en ik in slakkenbeschermers. Slakken die het duinpad oversteken en daarmee het gevaar lopen te worden geplet door mountainbikewielen en ‘Naikie Eirmeks-schoenen’ lokken we in hun huisje en tillen we naar de overzijde. Als we niet weten wat de bestemming van het slakkebeest is - soms 'loopt' er een als wij, verticaal over het pad - helpen we ‘m op onze terugweg. Beiden twijfelen we bij eentje. Als we hem hebben overgezet, vragen we ons af of hij niet à la minute aan de retourreis beginnen wil. Zou een slak in zijn traagheid het doel van de reis wel overzien? Zijn zijn doelen het zich voortplanten, eten, slijmig wandelen en de weg meten? Zit er in zijn huisje een opgerold meetlint misschien?
Soms weten we niet wat we zien en… begrijpen we het pas als we beter kijken.
Soms weten we niet wat we horen en... zoeken het later op.
Mama meerkoet is niet zo stuntelig dat ze zich het eten laat afpakken. Ze neemt het brood expres zo scheef in haar bek, opdat ze het aan haar jongen kan oversnavelen.
Het zachte regenpijpgeluid bij de paaltjes aan het strand lijkt uit de kleine kalkpotjes te komen waarmee de paaltjes behangen zijn.
Zeepokken zijn het en ze kunnen zich ook op de huid van walvissen hechten of op een zeeschildpaddenschild. In de witgrijzige huisjes zitten kleine kreeften met zes paar ranke poten plus een piemel die tot twintig keer de lichaamslengte van het dier worden kan als de rankpotige een buurpokkie bevruchten wil. De pokken leven voornamelijk van plankton. Dit wapperen de poten, die onder water uit hun huisjes steken, efficiënt naar binnen.
Aaaah...
duinen, slakken, zeepokken, klaprozen, bubbels in 't bad en bubbels in 't glas, muziek in een achtertuin, fijne gesprekken tussen zeven mensen, ontroering, meeuwen en Zeeuwen…
IK HEB HEIMWEE!
We worden er rustig van. Wij van de Schoondermarks en twee verliefloofde eigenlijk-ook-al-familieleden worden rustig van de zee, de zon, de dieren die we ontmoeten in het weekend waarin we het 35-jarig huwelijk van mijn ouders vieren. In deze dagen raken onze zintuigen prettig geprikkeld en we denken aan Hans Dorrestijn die zo mooi ‘verrukkelijk visje’ zeggen kan.
Ik verander in een schelpenmeisje, M en ik in slakkenbeschermers. Slakken die het duinpad oversteken en daarmee het gevaar lopen te worden geplet door mountainbikewielen en ‘Naikie Eirmeks-schoenen’ lokken we in hun huisje en tillen we naar de overzijde. Als we niet weten wat de bestemming van het slakkebeest is - soms 'loopt' er een als wij, verticaal over het pad - helpen we ‘m op onze terugweg. Beiden twijfelen we bij eentje. Als we hem hebben overgezet, vragen we ons af of hij niet à la minute aan de retourreis beginnen wil. Zou een slak in zijn traagheid het doel van de reis wel overzien? Zijn zijn doelen het zich voortplanten, eten, slijmig wandelen en de weg meten? Zit er in zijn huisje een opgerold meetlint misschien?
Soms weten we niet wat we zien en… begrijpen we het pas als we beter kijken.
Soms weten we niet wat we horen en... zoeken het later op.
Mama meerkoet is niet zo stuntelig dat ze zich het eten laat afpakken. Ze neemt het brood expres zo scheef in haar bek, opdat ze het aan haar jongen kan oversnavelen.
Het zachte regenpijpgeluid bij de paaltjes aan het strand lijkt uit de kleine kalkpotjes te komen waarmee de paaltjes behangen zijn.
Zeepokken zijn het en ze kunnen zich ook op de huid van walvissen hechten of op een zeeschildpaddenschild. In de witgrijzige huisjes zitten kleine kreeften met zes paar ranke poten plus een piemel die tot twintig keer de lichaamslengte van het dier worden kan als de rankpotige een buurpokkie bevruchten wil. De pokken leven voornamelijk van plankton. Dit wapperen de poten, die onder water uit hun huisjes steken, efficiënt naar binnen.
Aaaah...
duinen, slakken, zeepokken, klaprozen, bubbels in 't bad en bubbels in 't glas, muziek in een achtertuin, fijne gesprekken tussen zeven mensen, ontroering, meeuwen en Zeeuwen…
IK HEB HEIMWEE!
donderdag 29 april 2010
Verlanglijstje
O had ik maar een absoluut gehoor
en kon u maar noten lezen.
Ik zou u het werkelijk hoogstaande duet laten horen
waarmee twee eenden mij vanochtend
kwekkewekten.
Niet een van de eendjes van vanmorgen,
maar wel zo doddig dat ik 't beessie nu aan u tonen wil!
en kon u maar noten lezen.
Ik zou u het werkelijk hoogstaande duet laten horen
waarmee twee eenden mij vanochtend
kwekkewekten.
Niet een van de eendjes van vanmorgen,
maar wel zo doddig dat ik 't beessie nu aan u tonen wil!
donderdag 11 maart 2010
Pokkiepoint
Op de basisschool moesten we, ik geloof in de laatste drie klassen, een aantal keren per jaar een spreekbeurt houden. Van deze herinner ik mij vooral die twee waarbij het niet ging om het ‘los’ spreken, maar om het declameren van uit het hoofd geleerde teksten. Ik deed een Lecturamasprookje met de titel ‘Een kist vol dieven’ en Annie M.G. Schmidts gedichtje ‘Ik ben lekker stout’ (waarbij mama er stevig op aandrong dat ik stampvoeten zou en een vuist in de lucht moest werpen, dingen die ik uiteindelijk met flinke tegenzin in de klas ook daadwerkelijk heb gedaan). De onderwerpen die ik koos voor de spreekbeurten met eigen tekst ben ik op één na vergeten. Mijn spreekbeurten waren duidelijk niet van een spektakel!spektakel!-gehalte.
Eén spreekbeurt van een klasgenoot was dat wel: onvergetelijk en opzienbarend. Het was een presentatie van B, dochter van een hobbyjager en beroepsrattenvanger. Hoe haar verhaal ging weet ik bij god niet meer, ik heb alleen twee voorwerpen die ze had meegebracht onthouden. In een boterhamzakje zat een glad en rood, tegelijkertijd levend lijkend én plastic aandoend, stukje vlees dat ze door de klas liet gaan. Het was het hart van een ree. Verder hield ze een soort minispeer omhoog, zwart met beigeachtig wit. “Dit is een stekel van een pokkiepoint”, vertelde B en staande keek ze trots op ons neer terwijl ze een plaatje liet zien van een beest dat ik nog nooit was tegengekomen.
In het leven na de basisschool heb ik - meer dan aan B - nog vaak aan de pokkiepoint gedacht. Eén keer was zijn lange stekel zelfs te zien bij een quizvraag. “Ik weet het antwoord!” gilde ik opgewonden. “Dat is een stekel van een pokkiepoint, een pok-kie-point, ik denk dat dat Engels is!”
“Voor wat dan?” vroeg mijn broertje, maar dát wist ik niet en ondertussen was Waku Waku’s Rob Fruithof al bij een volgende vraag.
De pokkiepoint geraakte op de achtergrond, maar ruim een maand geleden, op zes februari, dacht ik weer aan zijn bestaan. Ik zat aan de keukentafel bij twee vriendinnen en een kersverse ‘vriend van’ in Utrecht. Hoe we er op kwamen weet ik niet meer. Misschien dat we het over carnaval hadden en over hoe ik hier niet zo dolletjes op ben en het feest alleen nog een keer zou willen meevieren als ik verkleed zou kunnen gaan als wasknijper? In ieder geval vloog het woord ‘pokkiepoint’ weer over mijn lippen met een bijbehorende beschrijving van de stekels en de snoet die ik mij herinnerde. Vriend T opperde heel voorzichtig of ik niet doelde op het gewone stekelvarken.
“In het Engels heet het een porcupine.”
Op die bewuste zaterdagavond is er op de lijst met uitgestorven diersoorten een prachtige beestennaam bijgeschreven.
Eén spreekbeurt van een klasgenoot was dat wel: onvergetelijk en opzienbarend. Het was een presentatie van B, dochter van een hobbyjager en beroepsrattenvanger. Hoe haar verhaal ging weet ik bij god niet meer, ik heb alleen twee voorwerpen die ze had meegebracht onthouden. In een boterhamzakje zat een glad en rood, tegelijkertijd levend lijkend én plastic aandoend, stukje vlees dat ze door de klas liet gaan. Het was het hart van een ree. Verder hield ze een soort minispeer omhoog, zwart met beigeachtig wit. “Dit is een stekel van een pokkiepoint”, vertelde B en staande keek ze trots op ons neer terwijl ze een plaatje liet zien van een beest dat ik nog nooit was tegengekomen.
In het leven na de basisschool heb ik - meer dan aan B - nog vaak aan de pokkiepoint gedacht. Eén keer was zijn lange stekel zelfs te zien bij een quizvraag. “Ik weet het antwoord!” gilde ik opgewonden. “Dat is een stekel van een pokkiepoint, een pok-kie-point, ik denk dat dat Engels is!”
“Voor wat dan?” vroeg mijn broertje, maar dát wist ik niet en ondertussen was Waku Waku’s Rob Fruithof al bij een volgende vraag.
De pokkiepoint geraakte op de achtergrond, maar ruim een maand geleden, op zes februari, dacht ik weer aan zijn bestaan. Ik zat aan de keukentafel bij twee vriendinnen en een kersverse ‘vriend van’ in Utrecht. Hoe we er op kwamen weet ik niet meer. Misschien dat we het over carnaval hadden en over hoe ik hier niet zo dolletjes op ben en het feest alleen nog een keer zou willen meevieren als ik verkleed zou kunnen gaan als wasknijper? In ieder geval vloog het woord ‘pokkiepoint’ weer over mijn lippen met een bijbehorende beschrijving van de stekels en de snoet die ik mij herinnerde. Vriend T opperde heel voorzichtig of ik niet doelde op het gewone stekelvarken.
“In het Engels heet het een porcupine.”
Op die bewuste zaterdagavond is er op de lijst met uitgestorven diersoorten een prachtige beestennaam bijgeschreven.
zaterdag 6 maart 2010
Een vredige ontdekking
Dat is wel schrikken voor iemand die tot dan toe alleen de Afrikaanse neushoorn in levende en logge lijve was tegengekomen… twee Indische neushoorns zien. Terwijl ik - vorige week zondag - beide Indiërs als versteend maar bleef aangapen, besefte ik dat de houtsnede die Albrecht Dürer maakte van de neushoorn die in 1515 van India naar Lissabon werd verscheept, toch echt natuurgetrouwer is dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Ik vond ze een beetje eng en een beetje naar, de neushoorns met hun plooien.
Waarom?
Omdat ze me aan tektonische platen deden denken en daarmee aan de recente aardbevingen?
Nee, dat was het niet.
Omdat de neushoorndelen tussen twee plooien me de bouwpakketjes uit verrassingseieren in herinnering brachten die ei na ei aan kwaliteit inboeten zodat je er chagrijnig van zou kunnen worden?
Mispoes.
Het begon me te dagen toen ik op de fiets van Blijdorp terug naar huis het woord ‘pantser’ ingefluisterd kreeg en ik me tegelijkertijd realiseerde dat ik ook niet van kreeften houd en - met uitzondering van de wollige hommel - niet dol ben op insecten bovendien. Beesten met een pantser worden blijkbaar niet gauw vrienden van een pacifiste in hart en nieren!
Ik vond ze een beetje eng en een beetje naar, de neushoorns met hun plooien.
Waarom?
Omdat ze me aan tektonische platen deden denken en daarmee aan de recente aardbevingen?
Nee, dat was het niet.
Omdat de neushoorndelen tussen twee plooien me de bouwpakketjes uit verrassingseieren in herinnering brachten die ei na ei aan kwaliteit inboeten zodat je er chagrijnig van zou kunnen worden?
Mispoes.
Het begon me te dagen toen ik op de fiets van Blijdorp terug naar huis het woord ‘pantser’ ingefluisterd kreeg en ik me tegelijkertijd realiseerde dat ik ook niet van kreeften houd en - met uitzondering van de wollige hommel - niet dol ben op insecten bovendien. Beesten met een pantser worden blijkbaar niet gauw vrienden van een pacifiste in hart en nieren!
maandag 25 januari 2010
Tip bij stress!
Ben je gestrest en toe aan rust (niet een beetje maar bergen) dan… hoef je niet meteen een midweek naar Center Parcs. Je kunt gewoon op bezoek gaan bij de dichtstbijzijnde reuzenschildpad en hem een sinaasappel zien eten.
donderdag 7 januari 2010
Over: definities en lijsten. In: porties opgediend. Hier: portie één en twee
I
O, o, wat willen wij onszelf en anderen toch graag definiëren! Google “je bent wat je” en je vindt naast “Je bent wat je eet” ook “Je bent wat je doet” en “Je bent wat je koopt / geeft / luistert / ziet / wilt zijn / draagt / rijdt / je moeder at” et cetera.
Ik denk dat ieder mens complexer is dan de aardappels met jus, het vlees en de groente op het bord van mams en haar vlaflip in het keurige schaaltje,* maar goed… ik moet toegeven dat ik niet wars ben van artikeltjes met de eenvoudige Je-bent-wat-je-Xt-koppen. Integendeel, heel wat keren waarop ik mezelf aan anderen moest voorstellen, deed ik dit door het noemen van mijn lievelingsXen. Volgens “Carlien is wie en wat ze liefheeft” dus eigenlijk.
II
Ik houd van veel. Daarmee bedoel ik niet dat ik houd van grote hoeVEELheden, maar wel dat ik binnen veel categorieën veel lievelingen heb.
Mijn favoriete lievelingen van het moment:
Lievelingstalen: Zuid-Afrikaans, Zweeds, (BBC-) Engels (en dat zoals Parminder Nagra het spreekt), Hebreeuws
Lievelingstelevisieprogramma’s: De vloer op, Das perfekte Dinner (de Duitse variant op Smaken verschillen), Doc. Martin, Türkisch für Anfänger, SpangaS
Lievelingsgetallen: 11 en 23, maar ook: 4, 22, 28, 44, 88 en 112
Lievelingsfilms: Fucking Amal, La Meglio Gioventù, Tape, Elling, Torch Song Trilogy
Lievelingsuitstraling: de enthousiaste van zwemster Marleen Veldhuis, de vriendelijke van journaalpresentator Jeroen Overbeek, de krachtige van actrice Tyne Daly (onder meer in haar rol als de moeder van judging Amy) én de harmonieuze van het Fairtrademodel hieronder
Lievelingsboeken: Van oude menschen de dingen die voorbij gaan (van auteur Louis Couperus), Het verhaal van Bobbel die in een bakfiets woonde en rijk wilde worden (door: Joke van Leeuwen), Jij, jij en jij (van de hand van Per Nilsson), De kleine prins (geschreven door Antoine de Saint-Exupéry), de verhalen van Winnie de Pooh (van A.A. Milne), de dikke Van Dale en - last but not least - het Middelnederlands woordenboek
Lievelingsdieren: de vleermuis, de egel, piepjonge mandarijneendjes op hun “maiden flight” uit de boom (http://www.youtube.com/watch?v=6HOLwd9nmB8&feature=related), babyuiltjes, de mol en het spookdiertje.
O, o, wat willen wij onszelf en anderen toch graag definiëren! Google “je bent wat je” en je vindt naast “Je bent wat je eet” ook “Je bent wat je doet” en “Je bent wat je koopt / geeft / luistert / ziet / wilt zijn / draagt / rijdt / je moeder at” et cetera.
Ik denk dat ieder mens complexer is dan de aardappels met jus, het vlees en de groente op het bord van mams en haar vlaflip in het keurige schaaltje,* maar goed… ik moet toegeven dat ik niet wars ben van artikeltjes met de eenvoudige Je-bent-wat-je-Xt-koppen. Integendeel, heel wat keren waarop ik mezelf aan anderen moest voorstellen, deed ik dit door het noemen van mijn lievelingsXen. Volgens “Carlien is wie en wat ze liefheeft” dus eigenlijk.
II
Ik houd van veel. Daarmee bedoel ik niet dat ik houd van grote hoeVEELheden, maar wel dat ik binnen veel categorieën veel lievelingen heb.
Mijn favoriete lievelingen van het moment:
Lievelingstalen: Zuid-Afrikaans, Zweeds, (BBC-) Engels (en dat zoals Parminder Nagra het spreekt), Hebreeuws
Lievelingstelevisieprogramma’s: De vloer op, Das perfekte Dinner (de Duitse variant op Smaken verschillen), Doc. Martin, Türkisch für Anfänger, SpangaS
Lievelingsgetallen: 11 en 23, maar ook: 4, 22, 28, 44, 88 en 112
Lievelingsfilms: Fucking Amal, La Meglio Gioventù, Tape, Elling, Torch Song Trilogy
Lievelingsuitstraling: de enthousiaste van zwemster Marleen Veldhuis, de vriendelijke van journaalpresentator Jeroen Overbeek, de krachtige van actrice Tyne Daly (onder meer in haar rol als de moeder van judging Amy) én de harmonieuze van het Fairtrademodel hieronder
Lievelingsboeken: Van oude menschen de dingen die voorbij gaan (van auteur Louis Couperus), Het verhaal van Bobbel die in een bakfiets woonde en rijk wilde worden (door: Joke van Leeuwen), Jij, jij en jij (van de hand van Per Nilsson), De kleine prins (geschreven door Antoine de Saint-Exupéry), de verhalen van Winnie de Pooh (van A.A. Milne), de dikke Van Dale en - last but not least - het Middelnederlands woordenboek
Lievelingsdieren: de vleermuis, de egel, piepjonge mandarijneendjes op hun “maiden flight” uit de boom (http://www.youtube.com/watch?v=6HOLwd9nmB8&feature=related), babyuiltjes, de mol en het spookdiertje.
Abonneren op:
Posts (Atom)