Dat is wel schrikken voor iemand die tot dan toe alleen de Afrikaanse neushoorn in levende en logge lijve was tegengekomen… twee Indische neushoorns zien. Terwijl ik - vorige week zondag - beide Indiërs als versteend maar bleef aangapen, besefte ik dat de houtsnede die Albrecht Dürer maakte van de neushoorn die in 1515 van India naar Lissabon werd verscheept, toch echt natuurgetrouwer is dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Ik vond ze een beetje eng en een beetje naar, de neushoorns met hun plooien.
Waarom?
Omdat ze me aan tektonische platen deden denken en daarmee aan de recente aardbevingen?
Nee, dat was het niet.
Omdat de neushoorndelen tussen twee plooien me de bouwpakketjes uit verrassingseieren in herinnering brachten die ei na ei aan kwaliteit inboeten zodat je er chagrijnig van zou kunnen worden?
Mispoes.
Het begon me te dagen toen ik op de fiets van Blijdorp terug naar huis het woord ‘pantser’ ingefluisterd kreeg en ik me tegelijkertijd realiseerde dat ik ook niet van kreeften houd en - met uitzondering van de wollige hommel - niet dol ben op insecten bovendien. Beesten met een pantser worden blijkbaar niet gauw vrienden van een pacifiste in hart en nieren!
2 opmerkingen:
P.S. Qua hoorns lijken Dürers neushoorn en de Blijdorpelingen die ik zag geen van drie op de neushoorn zoals hij werkelijk hoort te zijn. Dürers dier heeft naast de hoorn op zijn neus ook een kleine hoorn op de rug die buiten de kunstwereld bij een neushoorn nooit is aangetroffen; bij de Rotterdamse beesten ontbreekt de hoorn op de neus, want "doordat de dieren hun hoorn schuren langs ijzer, stenen en beton slijt deze harder dan hij aangroeit" (bron: http://www.blijdorp.nl/import/assetmanager/1/6671/Indische%20neushoorn%20sept%202009.pdf).
Een reactie posten