Ik ben bevriend met een Engelsman, laten we hem Pete noemen, of nee Jack, Jack is beter. Ik leerde hem kennen toen ik in Engeland woonde. Eigenlijk zag ik hem in de tijd daarna meer dan toen wij elkaars dorpelingen waren. Jack is een attente aardigerd en hij is daarbij ook nog eens slim, maar… Jack heeft een vervelende onhebbelijkheid. Hij kijkt een gegeven paard in de bek, vindt er ontstoken tandvlees en laat duidelijk merken dat hij niks met de kneus kan en niets snapt van de gever en zijn klaarblijkelijke domheid.
Toen ik eens na kerst een paar dagen bij mijn Engelse vriend logeerde, recenseerde hij de cadeaus afkomstig van zijn vader en broer. O wat was ik blij dat ik bij aankomst niet meer dan een paar kilo vacuüm verpakte kaas uit mijn tas tevoorschijn had getoverd. Amsterdamse kaas was een lekker(e,) veilige keuze.
Het jaar erop was ik creatiever én meer onbezonnen. Ik gaf Jack bij de kaas een kussensloop met daarop gedrukt een persoonlijk gedicht van mij voor hem:
A little read and a ‘Sweetie, sleep tight!’,
the beginnings of just another great night.
A pirate I am, huge treasures I win,
sea-gulls I scare, I get drunk on the gin.
As an inventor I rejoice others with
winged shoes and a perfect peacemaking myth.
On a desert island I’m enjoying a fig,
I own a museum, I’m giving a gig.
I awake, dreams leave me, but confidence I gain,
for I know hero Jack I shall always remain.
Bij het krijgen zei Jack niet: “You shouldn’t have!”
Dát zou goed zijn geweest.
Ik zou hebben gedacht dat dit Engelse beleefd- en bescheidenheid was en hij… hij zou blij zijn mij niet voor de kop te hebben gestoten en dat zonder ook maar één pijnlijke leugen op te dissen.
Maar nee, er kwam niets positiefs uit Jacks mond. De complimenten die in mijn hoofd al rondjes dansten vanaf het geefmoment zweeg hij aan gruzelementen.
Ik was verward. Oké, hij bleek rolkussens te hebben, wat mijn cadeau als gebruiksvoorwerp ietwat nutteloos maakte, maar was het daarom meteen een knudde geschenk?
Ik was even niet zo blij met Jack, maar… het kan waarlijk erger.
Toen ik op de basisschool zat, was ik uitgenodigd op het kinderfeestje van een klasgenootje, voor nu doop ik haar maar even Kim. Van een vriendinnetje kreeg ze twee cadeautjes. Het eerste werd uitgepakt en door Kim stilzwijgend terzijde gelegd, het tweede - een doosje Bruynzeelpotloden - kreeg bij het uitpakken een hele zin: “O, hek à.” (Dit is teleurgesteld Twents voor “O, heb ik al”).
Gelukkig voor het kleine geefstertje werd later die middag op de hei “Er zat een klein zigeunermeisje, huilend op een steen” gespeeld.
Een mooie kindervariant op de beroemde Fishermen’s friends!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten