Vorst(-elijke )vreugde

Mijn 2009 is niet begonnen zoals ik me had gewenst. Bijna had ik daarom dit jaar nog een tweede keer Nieuwjaar gevierd. Zoals ik eerder al eens deed toen de eerste dagen van het nieuwe jaar mij het eerste blije en uitbundige uur ervan in Amsterdam vlugger dan vlug hadden doen vergeten…

… Op 3 januari 2005 zette ik - klokslag 11 uur ’s avonds - een flesje Smirnov aan mijn lippen. Ik dacht aan de jeremiades van mijn Engelse vriend J die mij een vierdaags bezoek bracht in Nederland. Hij was erg ziek, maar gedroeg zich zodanig dat ik twijfelde of ik in zijn situatie genoeg verzachtende omstandigheid moest erkennen voor zijn pesthumeur. Ik stak een stokje sterretjes aan en draaide pirouettes op Body Movin’ van de Beastie Boys. Zo wijdde ik uiteindelijk met wild dansende benen en energiek zwaaiende armen mijn nieuwe jaar, 2005-II, in. Deel één ‘sucked big time’, maar deel twee zou ‘utterly breathtaking’ worden…

Vandaag besloot ik dat ik geen tweede deel van 2009 nodig had.
Vandaag zag ik de mooiste natuurlijke kleuren sinds die ene zinderende zomerdag in 2001 waarop ik even als enig levend wezen dreef in de Dode Zee.
Ik voelde me rijk. Mijn grijze gevoel vervangen door een kleurvol feestje.

Een uur fietsen bij min elf graden Celsius is geen straf wanneer je naast het onaangetaste wit van de inmiddels toch al enkele dagen oude sneeuw ook twee andere wittinten ziet (die van de rijp op bomen in de verte en die van de rijp op boomtakken in de onmiddellijke nabijheid) én een eenmalig diep lichtblauw (dat niet bij het nachtelijke donker lijkt te horen, maar ook niet past bij ontwakend ochtendlicht).
En…
een uur terugtrappen bij min vier is een makkie als je verwend wordt met een laaghangende zon die de sneeuw doet glinsteren als geslepen diamant, met "rijpregen" van de bomen die lijkt op strooi-kokossnippers en een plotseling tevoorschijn komend roodborstje tussen de boerderijen op mijn landelijke, stille geboortegrond.

Hopelijk is het morgenvroeg weer zo verrukkelijk op de fiets.
Zonder werkdoel en vanaf acht zullen mama en ik fietsen dat het een lieve lust is.
Tot negen.
Niet langer.
Mijn moeder drinkt haar zaterdagse koffie om half tien bij Annie.

Oude gebruiken, nieuwe krachten & frisse perspectieven:
2009 deel één-en-enig, HIER BEN IK!

Aan de koffietafel

“Ik ben nu achtenzestig en op mijn vijftiende werd mijn vrouw mijn eerste vriendinnetje.”

Ik hang aan zijn lippen.

“Het was één keer uit. Eén dag en ik wist er niets van.”

Mijn wenkbrauwen kronkelen zich tot vraagtekens.

“Ik zat in dienst en ontving mijn liefs brief waarin stond dat ze het niet zo bedoeld had en ze alles weer gauw wilde terugdraaien.”

Ik zeg: “U-hum”, mijn afkorting van: Vertelt u vooral verder, ik ben nieuwsgierig.

“De dag daarop kreeg ik een tweede brief die eigenlijk de eerste was. In dit eerst geschreven maar later ontvangen poststuk stond dat ze het uitmaakte.”

We glimlachen gedrieën. Stilletjes en momentenlang.