Komt een dokter door de brievenbus…

Als het mij niet zelf was overkomen, dan had ik het moeilijk gevonden om te geloven:
vorige week kwam er een dokter door mijn brievenbus.
Een chique heer was het, met een witte hoed, zo’n man van wie je op het eerste moment denkt dat hij een essayist is, een beeldhouwer met naaktspecialisatie, wellicht ook een hoogleraar moderne letterkunde. Hij kwam in de vorm van een persoonlijke postzegel en landde met zijn snoet - zonder een spatje bloed - op de rubberen deurmat.

Boven op de bank, in mijn slaapzak, las ik op de achterkant van de envelop het adres van de dokterspraktijk waar ik me na mijn verhuizing had ingeschreven. Erboven stond een mij onbekende achternaam naast het woord ‘Arts’. Vol belangstelling opende ik de brief. Ik was een beetje grieperig en benieuwd of de dokter van deze post dit goed had aangevoeld en in de envelop misschien zijn nieuwste uitvinding anti-flu patches had bijgevoegd. Helaas, de brief was onpersoonlijker dan een Tupperware-bakje vol kikkerdril. Ik werd uitgenodigd om afscheid te nemen van mijn oude dokter en meteen kennis te maken met de nieuwe. “Haha,” lachte ik in het bijzijn van mijn vriend, “haha, ik ken de nieuwe dokter met zijn postzegel nu al beter dan ik de oude kende. In een jaar tijd hoefde ik nooit voorbij de assistentes.”
Stilletjes las ik verder… De receptie vindt plaats op 24 april 2010. Van 12.00 tot 15.00 uur voor achternamen die beginnen met
A t/m K en van 15.00 tot 17.00 uur voor achternamen die beginnen van L t/m Z.

Ik was niet zo ziek dat ik ijlde, beste lezers, maar wel zag ik dwaze filmpjes voor mijn ogen. Het eerste was van een meneer die zichzelf een groot geel naambord opspeldde waarop ‘Dhr. ABCDEFGHIJKelzenbeek’ getypt stond. Ietwat beteuterd keek hij om zich heen. Hij vond het niet prettig om als eerste op het feestje te zijn. Het tweede filmpje gaf me een ruilbeursgevoel. Ik zag hoe een jonge vrouw een andere jonge vrouw vriendelijk op haar schouder klopte en zei: “Heeij Malika! Jij bent toch een Öztürk, nietwaar? Kun jij misschien naar het eerste deel van het doktersfeest, zodat ik naar het tweede kan? Ik moet namelijk om half twee naar de tandarts. Zou dat lukken denk je? Ja, eigenlijk ben je een dikke bofkont: je mag nu een heel uur langer feestvieren!”.

De brief gaf me plezier, lol tussen drie niesbuien en een kuch, maar…
toen las ik de allerlaatste regel:

Kadotip voor Dr [X. Oudedokter]: een bijdrage voor een reis naar familie in Hongkong en Australië.

Ik zweeg en fronste mij in diepe rimpels. Misschien vreesde de oude of nieuwe dokter voor cd’s van Lee Towers, voor vensterbankclowntjes, stillevens in gouden lijsten of een oerwoud aan orchideeën als geschenk aan de vertrekkende dokter. Misschien ook was de bijna ex-huisarts bang dat hij de mogelijk te ontvangen kilo’s Belgische pralines niet zou kunnen weerstaan en zich op zijn eerste vrije dag een bierbuik zou vreten die hij er nooit meer af zou kunnen trainen. Hoe het ook zij, ik vond deze zin niet netjes. Als jij rijk bent, moet er door jou of mederijkelingen niet over presentjes aan jou gerept worden. Mensen moeten iemand kunnen bedanken door hun aanwezigheid, een vriendelijk woord in een oor of op een kaart, zonder zich druk te hoeven maken over de omvang van een cadeau voor een man met een huis waarin het jouwe minimaal vier keer past.

Geen dokter aan mijn lijf die dit niet snapt.
Ik moest maar eens op zoek naar een andere arts.